Als ik naga welke mogelijkheden ik heb om een eind aan mijn leven te maken, heb ik niet veel keus. Zeker niet als ik geweldloos en min of meer in vrede het leven wil verlaten. En met medeweten van mijn gezin. (Hoe zit het ook alweer met die hoge eisen?).
Vooral dat laatste maakt het heel erg moeilijk. Zolang ik niet overvallen word door een duidelijk dodelijke ziekte, moet ik dus iets ‘bedenken’ met hetzelfde effect.
Ik kan natuurlijk van de trap vallen, maar de garantie dat ik dan mijn nek breek en sterf, heb ik niet.
Eigenlijk kom ik na veel brainstormen op het gebruik van de combinatie fibromialgy, eetstoornis (dat toch tot mijn borderline behoort) en depressie. Dat moet erin kunnen gaan bij anderen. Overleden na een lang ziekbed aan duidelijke mankementen.
Een begin is er overduidelijk. Al is het maar de bevestiging van de fibromialgy waardoor mijn lichamelijke onmogelijkheden overduidelijk merkbaar zijn. Mijn kids roep ik al langere tijd in, om zaken van mij over te nemen. Iets, dat ze zonder enig morren graag doen. Bij fibromialgy en depressie hoort ook extra vermoeidheid, evenals bij Lupus en hooikoorts. De laatste twee ben ik nog vergeten te noemen. En ouder worden niet te vergeten. Kortom alle reden om langdurig op bed te liggen en mijn afnemende conditie te verklaren. Honger krijg ik niet van op bed liggen en om toch nog enigszins te kunnen genieten, eet ik de hele dag door dingen die ik lekker vind en waar ik dikker van word. Zie hier alle ingrediënten die aan de basis liggen van mijn verkapte suïcide.
Hoe het proces verloopt? Het uitgangspunt laat een zeer passieve moeder zien, die vrijwel niets meer doet en niets meer kan, maar zich beslist niet zielig gedraagt. (Dat deed mijn moeder, ik dus niet).
Ik maak er grapjes over en probeer dingen boven mijn macht te doen. Geeft toch een ander beeld.
Inmiddels leef ik alweer vijf maanden op deze manier en krijg het alsmaar benauwder.
Eenmaal op mijn hurken, kom ik niet altijd meer omhoog. Een leuk incident deed zich voor bij BBC. Teske en ik keken naar de spiegelreflexcamera’s op buk- en hurkhoogte. Er komt een verkoper naar mij toe en vraagt of hij ons van dienst kan zijn. Ik kom niet meer omhoog, dus steek ik mijn hand uit vergezelt door de mededeling: ‘Ja, als u mij een hand geeft kan ik eerst weer omhoog komen’. Hij kijkt me met een onduidelijke blik aan. Ik vind het inmiddels heel gewoon. Als ik het thuis vertel, lachen Teske en ik zich suf.
Maar hoe verder? Dat valt nog niet mee. Ik heb Engelse docu’s voor de geest van mensen van vierhonderd kilo. Daar ga je dus gewoon aan dood, maar het leven dat je leidt voor je zover bent is niet aantrekkelijk en erg belastend voor de omgeving. Eigenlijk wil ik dat dus niet. Het moet eerder voorbij zijn. Ik gok op mijn sterk afnemende conditie en valpartijen. Misschien heb ik niet zo’n sterk hart en stopt het ermee als ik iets wil ondernemen, dat het niet meer aan kan. Dat zou mooi zijn. Perfect eigenlijk. Ik ga eens even googlen.
