Verdwaald, 10 september 2011

15-07-2012 12:34

Compleet de weg kwijt. Depressie trekt aan me. Ik geef er deels aan toe. Zie er niets verkeerds in. Erger nog: het voelt alsof het, het beste voor mij is. Het meest logische ook. Ik voel nergens houvast. Alles lijkt ineens veranderd. Lijkt, want ik voel de dreiging al ietsje langer. Hoe kan het ook anders? Eenmaal een beetje opgekrabbeld, blijft er maar een weg over: terug naar beneden. Zo gaat dat bij mij. Altijd.

Lief en ik waren vanmorgen even op verjaardagvisite bij haar (pas gescheiden) zus. Zit daar een compleet andere, onbekende populatie, op een enkel familielid na. Het is dan ook vier jaar geleden dat ik hier was. Sinds het desastreuze weekend.

Ik waan me 20 jaar terug en neem een heel ander gezelschap waar. Jonge gezinnen, erg veel kinderen. Het leek voor mij altijd, dat je pas meetelde als je kinderen had. Ik heb er nooit aan kunnen wennen, die krankzinnige drukte. En toen ik eenmaal kids kreeg, bleef dat gevoel doodgewoon voortbestaan Mijn kids waren ook anders. Hoorden er niet echt bij. Er bestond geen bloedverwantschap.

 

Wat een contrast met nu! Het is het enige dat opvalt, al die vreemde vrouwen. Het is niet erg, maar volslagen onbekend en ik heb er helemaal niets mee. Ik ben ook niet van plan om er ook maar een fractie aan te veranderen. Ik zit. Luister naar geroezemoes. Ik heb niets te melden, niets te delen, niets aan wie dan ook iets te vragen. Ook nu tel ik totaal niet mee. Het enige verschil is, dat ik er niet meer van in paniek raak. Waarom zou ik, we gaan toch zo weer weg. Zolang niemand me aanspreekt red ik het wel.

Hé daar is Wilma, een bekend gezicht. De reactie is er nog. Die van spontaniteit. Net op tijd kan ik me inhouden. Zij was vier jaar geleden voor mij de aanleiding om volledig door het lint te gaan. Tijdens, en vooral ook na, dat ‘gezellige’ familieweekend. Ik maakte veel kapot. We zijn sindsdien gebrouilleerd met hen en enkele andere familieleden. Ik zeg ze wel gedag als ik binnenkom. Verder negeren we elkaar volledig.

 

Eenmaal weer thuis, ben ik de kluts kwijt. Eigenlijk zoals altijd als ik ‘ergens’ bij anderen ben geweest. Ook Lief kan haar draai niet vinden en gaat maar weer eens op de fiets naar het Centrum.

Ik voer een gesprekje op msn en weet daarna niets te bedenken. De veranderingen op de site zijn nu een nekslag voor mij. Het trekt niet meer. Heb er niets te zoeken en ik voel me nu ook veel te kwetsbaar om een ‘onbekende’ chat binnen te gaan. Een chat, die eerst zo vertrouwd was, waar ik me thuis voelde. Een tijdje was het alles voor me, die site. En nu? Bijna niemand kent me nog. Het loopt op z’n eind. Als mijn bundel uitkomt is er niemand meer, die weet wie ik ben. Er zal geen enkele interesse zijn om het te willen aanschaffen. Pech gehad! Ik ga slapen, zolang ik kan.

 

Schrijven lukt ook niet meer. Ik kan niets meer bedenken en blokkeer. Zoals ik wel ken van vroeger. Opnieuw een (hopelijk tijdelijk) verlies. Het deed me zo goed en nu …ik kan alleen maar stilte schrijven.

 

En dan de angst voor al het nieuwe dat gaat komen. Het afscheid van Francien heb ik een plaatsje weten te geven. Het is goed zo. Maar de komende therapie jaagt me enorme angst aan. En de komende bridgecursus. Pff…

Wat moet dat allemaal worden?

 

Citaat:

“Hoi Francien,

Hopelijk krijg ik mezelf naar het zwembad gesleurd vandaag.

Groet,

Marianne

 

 

Hoi Marianne,

Ik zie het, helemaal verdwaald. Je bekijkt de wereld door de ‘verliesbril’, overal zie je bevestiging voor de dingen die voorbijgaan/geweest zijn. Dat is ook heel begrijpelijk in deze tijd. Maar of je er blijer van wordt?

Soms helpt het om in het hier en nu te blijven, niet verder te kijken dan de dag van vandaag. Je hebt Lief en je kids en de dieren. En er kan nog meer bijkomen vandaag.

Ik denk dat je het wel zelf moet doen, want als ik zo naar buiten kijk gaat de zon vandaag niet voor vrolijkheid zorgen! Dus toch maar jezelf naar het zwembad ‘sleuren’ en daarna jezelf verwennen met een pot thee, koekje, lekker geurkaarsje. Zo ‘viert’ mijn jongste altijd op maandagmiddag; dat de kop van de week af is.(en op dinsdag wil hij cola om te vieren dat er al 2 dagen om zijn, begrijp je!).  Maar misschien weet jij nog iets anders om het jezelf even naar de zin te maken vanmiddag.

Sterkte vandaag

Francien

 

Hoi Francien,

komt wel goed, schatje… (ken je die reclame?).

Ik kan vanavond nog zwemmen. Ben nog niet verloren voor vandaag.

 

Groet van mij”