Van gebeurtenis naar gebeurtenis, 29 juli 2012

04-08-2012 16:21

Mijn hart gaat tekeer. Het tromgeroffel in mijn borst is verontrustend. Met trillende handen probeer ik de juiste toetsen te raken. Ik moet iets kwijt en er is maar een plek waar dat kan. Hier!

Het wordt geen schrijfsel met zelfspot. Er is geen ruimte voor humor. Er valt niets te lachen en er zal weinig zijn waar een ander mij in kan steunen.

Het gaat om een waarheid, die in twee zinnen is te verwoorden, maar verdiend veel meer aandacht.

Dus rijg ik woorden aan elkaar om dit vreselijke gegeven langzaam te naderen.

Met het uitkomen van Wat een Avontuur gebeurde min of meer iets soortgelijks. Ik moest iets schrappen van mijn lijstje. Een lijstje, dat nauwelijks nog items bevat en daarom zo angstaanjagend is.

Mijn leven heeft al lang geen waarde meer voor mezelf. Ik zou nog heel veel willen doen, maar de tijd is op. De resterende tijd heb ik nodig om beter te worden. In elk geval iets beter dan nu. En dat, op heel veel fronten. Met het debacle van een kleine maand groepstherapie, dat had moeten leiden naar een intensieve schematherapie, zoals ik dacht, is alles verloren gegaan. En dan kijk ik niet door een verliesbril. Het was mijn laatste en enige hoop. Ik kwam er slechter uit, dan ik erin ging.

Tjee wat deed ik mijn best om zover te komen. Ik worstelde mezelf uit een cocon, welke er niet op was gebouwd om ooit nog open te gaan. Niet van binnenuit, niet van buitenaf. Ik refereer aan Wat een Avontuur om duidelijk te maken hoeveel het mij kostte er een opening in te maken en eruit te klimmen. Uiteindelijk was ik er klaar voor. Redelijk stabiel en méér dan gemotiveerd, in de wetenschap verkerende dat het mijn laatste kans was.

 

Ik gaf alles, meer dan de anderen aankonden. Met de waarheid op tafel zag ik de heftigheid en het immense verdriet voor mij liggen. En niemand kon mij helpen. Het bleek teveel en vooral te onverwacht voor hen. Ik moest alles weer inpakken en vertrekken. Begrijpen deed ik het wel, maar hoe had ik mezelf zo kunnen misleiden door zoveel geloof te hechten aan uitsluitend verbetering.

 

Mijn leven was hiermee beëindigd, mijn laatste kans verbruikt. Ik voelde me weer twintig; verloren van het leven. Punt uit.

Terug naar mijn cocon. Ik kroop erin en liet slechts een minuscuul klein gaatje bestaan. Het was wijsheid, die mij dat gebood. Er moest een draadje naar buiten blijven. Voor mijn gezin. Uitsluitend voor mijn gezin.

Ik nam mijzelf een ding voor: in leven blijven voor mijn kinderen. Zij hebben mij nodig. En ik laat me nodig zijn. Het is mijn manier van overleven.

 

Concreet betekent het, wachten op de volgende gebeurtenis. Leven van gebeurtenis naar gebeurtenis. Gebeurtenissen, die mijn kinderen beleven en die ik op de achtergrond bezie. Ik mag hen niet van hun leven weerhouden. Ik mag het niet verpesten. Ik mag er geen smet op werpen.

Een aantal dingen wíl ik ook nog meemaken. Gelukkig. Fenna, die volgend jaar haar eindexamen HAVO doet; die achttien wordt. Ik wil nog weten welke keuzes ze gaat maken. Ik wil wachten op haar eerste echte liefde. Ik wil haar nog zien stralen.

En Jelmer, die net de baard in de keel heeft. Ik wil weten of hij het VWO haalt en wat hij gaat studeren. Ik wil hem man zien worden. Ik wil ook getuige zijn van zíjn eerste liefde. Ik wil ze het allerliefst nog zien uitvliegen. Maar twijfel aan de haalbaarheid hiervan.

 

Vandaag schrap ik een gebeurtenis. Fenna komt terug van haar eerste vakantie, alleen met vrienden. Ze waren naar Hongarije, naar een andere vriend en zijn geboortegezin.

Ik voel uitsluitend afstand, van alles. Maar ik heb het gehaald, al kon ik het bijna niet opbrengen haar van Schiphol op te halen. Mijn lichaam weerhoudt mij en speelt onder een hoedje met de dood.

Nu ga ik verder met wachten tot mei 2013 en hoop het te halen.

Geen gezinslid die dit mag weten. Nooit.