Therapie zwemmen, 28 augustus 2012

29-08-2012 13:05

Het is een tijd geleden, dat ik zo zenuwachtig werd na een telefoontje.

Iedereen weer naar school, dus tijd om aan mezelf te gaan werken. Ik had mezelf beloofd om te gaan therapie zwemmen, ofwel bewegen in warm water voor, grotendeels, oude kneuzen.

Ik bel om wat info, maar de baliemedewerkster weet niet veel. Het is in elk geval op dinsdag en donderdagmorgen tussen 10.00 uur en 11.00 uur. En, jammer voor mijn banenkaart, die kan ik er niet voor gebruiken. Dit uurtje kost wat meer, aan geld.

 

De avond ervoor haal ik mijn zwemtas onder mijn bed vandaan. Niet eens zo stoffig, want het is in de tussentijd door Twan gebruikt. Die tussentijd bestaat uit een heel jaar. Een heel jaar niet gezwommen. Ter nauwernood nat geworden zelfs. Ja… van het zweet.

 

Vorige week, met die hitte, kreeg ik ineens een schokkende behoefte: douchen! En het was  schokkend, voor lief. Lekker voor mij. Toch werd ik er niet enthousiast van en leek het eenmalig te zijn. Na het douchen, was ik doodmoe  en eenmaal aangekleed in know time opnieuw heet en bezweet.

 

Vroeg in de ochtend word ik extra vaak wakker, gespannen. Het ‘nee’ blijft uitzonderlijk genoeg, geheel uit. Uiteindelijk nog net iets te laat sta ik op en haast me naar beneden. Even een mok koffie en ontbijtkoek en wegwezen. Geen probleem.

 

Ik hoop, dat ik mijn tankini nog aan kan. Het moet maar, want mijn geld gaat hard op aan vilt,vulwol, lontwol, sprookjesvilt, patroonbladen en viltpakketjes. Ik ben, o zo gretig. Oppassen voor een nieuwe verslaving. Mijn impulsieve uitgaven laat ik nog maar onbenoemd naar Lief.

Ja hoor, het past. Eén vervelend gegeven daargelaten. Die onderste vetrol paste vorig jaar nog in het broekje, maar nu niet meer. Een beetje proppen en trekken dan maar. De bovenkant is erg goed gevuld, voor het eerst van mijn leven. Mijn maag hangt achter het lapje stof.

 

Dit jaar pak ik het anders aan met mijn tas en kleding. Geen kluisje meer. Mijn kleding hang ik op het rek en de tas gaat mee naar het Doelengroep.

Een grote groep ouderen zit op de bank te wachten op het startsein, denk ik.  Ik stel me even voor aan de badmeester. Rob, heet ie. Een jonkie! Ik wil dat ‘men’ weet dat ik fibromyalgie heb, dus dat ik niet kom voor het warme water.

Pff, het is echt warm. Als het maar geen opvliegers opwekt.

 

Al snel spreek ik iemand aan. Mieke, heet ze. Je gooit er voor tien eurocent in en er komt zeker voor het tienvoudige uit. Geeft niet, het brengt mij in elk geval waardevolle info. En, Cor  wordt er bijgehaald. Hij houdt een maillijst bij. Ik word dus meteen opgenomen in de groep. Ze weten nog niet eens of ik blijf komen, maar fibromyalgie blijkt hier een toverwoord.

Nu dan de therapie. Er wordt veel gelopen, gezwaaid, gehuppeld en op vele andere manieren wordt het water gemarteld. Wij bewegen en soms is het zelfs een beetje zwaar met die extra foam hulpstukken. Ideaal.

Het enige probleem, dat ik ondervind komt van mijn tankini. En met name tijdens het huppelen lijdt het tot een vorm van schaamte.

De rand van het broekje slaat om en laat de vetrol vrij die ik hopeloos graag erin wil houden. Het lapje stof aan het bovenstuk wappert vrolijk op en neer en geeft de rest bloot.

 

Toch maar een maat of twee groter kopen.