Snoep vergaren, 11 november 2011

25-07-2012 20:52

Jaren achtereen kwamen er ladingen snoep het huis binnen, na de lampionnen optocht met St. Maarten. Gelukkig is daar al een aantal jaren geleden een eind aan gekomen. Toch wordt het nog steeds elk jaar elf november en is er weer een nieuwe generatie buurkinderen. En ‘ja’ ze komen nog steeds aan de deur met ouders. Zo ook vanavond.

 

Twee schalen met snoep staan klaar voor het grut en een mooi lichtje brandt in het raamkozijn. De lamellen heb ik zorgvuldig gesloten. Ik weet van niets. Als de bel gaat, staat Lief op om naar de deur te gaan, zoals gewoonlijk op de elfde van de elfde, en de rest van het jaar. Mijn kids en ik gluren tussen de lamellen door, toch wel benieuwd. Soms kom ik, na het zingen, nog even bij de voordeur gluren. Nieuwsgierig naar de lampionnen die tegenwoordig de ronde doen. Zelf maakte ik ze met veel plezier voor de kids, nadat ik erachter kwam dat die lieverds helemaal niet graag knutselden. Ik wilde toch goed voor de ‘dag’ komen als moeder en onverbeterlijke perfectionist.

Na het eerste groepje, maakt Lief aanstalten om te vertrekken. Maar dát kan niet! ‘Bel even naar je afspraak en zeg dat je een kwartier later komt’, zeg ik logischerwijs. Ik ben verbaasd als ze daar niet over piekert. ‘Nou dan jij maar’, laat ik dochterlief weten. Schrijf dat maar op je buik, moeders. ‘Maar ik kan toch niet naar de deur in mijn pyjama’, is mijn zwakke verweer. En jij, zoonlief? Hij reageert iets toeschietelijker, maar… De angsthazen, net hun moeder. ‘Dan blaas ik het kaarsje uit’, dreig ik. Vervolgens schieten we in onze Prinsenhumor en we lachen ons suf. Het ene idee is nog zotter dan het andere. Lief haalt haar schouders op en vertrekt.

Het komt helemaal goed vanavond. Ik verwelkom nog vier groepjes en ik vind het schitterend, die dreumesen met een lampion. En wat doen ze hun best om luid en duidelijk hun liedjes te zingen. Dat is wel een snoepje waard. En die ouders, ik zie ze niet eens. Als ik toch een blik op ze werp bij het vertrek, zie ik jonge, trotse ouders die absoluut geen oog hebben voor mij! Een voordeel van ouder-zijn.