Slapeloos, 17 augustus 2012

17-08-2012 10:40

Slapeloos

Bijna vier uur in de ochtend. Ik heb nog niet geslapen deze nacht.

Gedachten laten me niet los. Gedachten aan de toekomst. Sinds korte tijd ervaar ik weer een toekomst. Het voelt vaag-bekend, iets van vroeger. Ik ben duidelijk minder depressief, actiever met als een van de consequenties slapeloosheid.

Ik zit beneden en luister naar het tikken van de klok. De tijd gaat voort en ik heb zoveel tijd verloren aan niets… Aan dood, onder andere. De dood, die me nu ineens een zekere angst inboezemt, want ik wil nog zoveel beleven, vooral.

Ik heb mijn bakens verzet op een onbewust moment. De dingen die mijn drijfveer zijn om in leven te blijven lijken bijzaken geworden, alsof ik, wakker geworden uit iets vernietigends, mijn horizon heb verlegt. Naar verder, veel verder. Bijna alsof ik verliefd ben. Iets dat niet aan de orde is.

Belangen verschuiven. Moeten is willen geworden. Ondernemen heeft, ‘in beweging komen’ vervangen. Ik moet er aan wennen. Houvasten heb ik niet nodig, ikzelf ben het houvast. Ik ben de drijfveer, in plaats van bedachte zaken. Vreemd, welke plaats pijn nu inneemt; eerst uitsluitend last en belemmering, nu een grote uitdaging. De vraag ‘hoe integreer ik pijn in mijn bezigheden’ boeit me mateloos. Ik wil het weten. Waarom zou ik mijn lichamelijke beperkingen en pijn alleen met afschuw tegemoet kunnen treden terwijl ik zoveel liefde heb?  Liefde overwint toch alles? Ik kan pijn omhelzen. Dat weet ik uit ervaring.

Hoe ga ik leven met pijn en ongemak. Ik kan niet wachten om dat proces waar te kunnen nemen.

En dit is lang niet alles. Nieuwsgierigheid trekt aan me en lijkt me de weg te wijzen naar  nieuwe contacten. Mensen boeien me, zoals ze me vroeger afstootten.

Concrete plannen om mee aan de slag te gaan zijn nog vaag, wazig. Alleen het gevoel is duidelijk.

 

Ik zet het sein op groen. De mist mag optrekken.