Genieten of niet? Preston Palace, dag 2 Weg met de Kerst 25 december 2011

31-07-2012 23:48

Heerlijk, de hele dag zitten, eten en drinken. Ik word niet echt blij van al die geneugtes, wel doodmoe. Dus vanmiddag effe een dikke dut doen. Verdiend na twee Bailey’s. Die smaken lekker zeg! Voor herhaling vatbaar. We zijn hier nog twee volle dagen en ik voel mijn lichaamsgewicht nu al stijgen, iets minder lekker. Maar ja, we hebben er voor betaald. De gangbare maaltijden lijden onder de talrijke buffetten die overal de hele dag door te vinden zijn.  Alleen het ontbijt ontspringt de dans. Daar beginnen we de dag met echt genieten.

 

Vandaag hebben we in elk geval zwemmen, bowlen en de kermis op ons programma staan. Het zwemparadijs kom ik niet in. Subtropische temperaturen en een hoge luchtvochtigheid houden mij achter de ramen buiten het bad. Het ziet er ook vanaf hier geweldig uit. Het ademt de sfeer van donkere diepten uit tijdens een tocht door imposante grotten, maar wordt overkoepeld door een schitterende sterrenhemel. De uitstraling kan niet mooier wat mij betreft.

                                                

De kids hebben het zichtbaar naar hun zin, als ze in zicht zijn. Een grote glazen bak met vissen van indrukwekkende afmetingen, torent uit het bad omhoog. Een meetingpoint. Jammer, dat we geen hengels hebben meegenomen, hoewel vissen als activiteit, vast verboden is en waarschijnlijk onmogelijk.

Omdat zwemmen hongerig en dorstig maakt nemen we het hierna van in de ‘barstraat’, waar ook wifi bereik is. En dat maakt ons alle vier gelukkig, of we thuis zijn. Even terugtrekken in onszelf. Lief met wordfeud, de kids met hun ding en ik even in contact met mijn lotgenoten. Intussen genietend van hapjes en drankjes.

Het kost ons enige moeite om het roer om te gooien en ons te richten op de activiteit bowlen. Ook hieraan kan ik niet deelnemen. Mijn schoudermankement maakt het mij onmogelijk. Ik zit en ik kijk en vooral het decors is ook hier weer meer dan de moeite van het bekijken waard. We zijn in een ‘kolenmijn’. Mijnlampjes geven flikkerend licht. Op de afscheidingen tussen de banen staan mijnkarren vol kolen. Een kompel hakt in de rotsen, uitgedost in een heuse uitrusting. De schijnwerper van zijn helm tovert de rotsen uit het donker. Het schemerlicht doet ook hier wonderen. De verbeelding spreekt.

De speelscores worden op de monitor boven de baan weergegeven met komische animaties. Een rennende schildpad; een uitgeputte eend, die op z’n rug ligt in een met water gevuld badje; een hard fietsende hamster, en zo meer. En de winnaars zijn: Fenna en Lief. En onze zoon neemt morgen wel revanche.

Op de kermis blijkt coindozer eruit te liggen en ook de grijper is niet leuk meer na gisteren. Fenna had een ‘angry bird’ in een volledig omsloten greep, maar het apparaat werkte niet mee. Alweer een misprijs.Maar ook nu weer krijgen we ze niet in de attracties gepraat. Nee, vandaag willen ze schieten. De helden.

Fenna laat ons nog een paar keer volledig overbodig weten, dat ze er geen idee van heeft hoe het moet. Gewoon naast je broer gaan staan, die het ook niet weet, en hem nadoen. Kortom, al doende leert men. Samen zijn ze goed voor een prijs. Ze kiezen unaniem voor de ‘duivel’, ook leuk voor mij. Ik druk het eng-aanvoelende ding liefdevol tussen mijn handen en tegen mijn borst.