Oorzaak en Gevolg, 1 oktober 2011

23-07-2012 15:28

Het ene moment denk ik iets in handen te hebben, iets om mee verder te kunnen. Een perspectief. Het volgende moment liggen mijn handen krachteloos in mijn schoot en heb ik niets meer voor later. En dat is heel royaal benoemd. Ik heb zelfs niets meer in handen om me in het nu aan vast te kunnen houden.

Zo sta ik er nu voor, of lig ik er nu bij. Ik sta op prikkeldraad, op de grens van het leven. Niet wetende wat ik nodig heb en nergens toe in staat.   

Wat is het, dat mij nu zo ongenadig aanvalt? Het is in elk geval teveel en ik dreig in paniek te raken. Omdat ik absoluut niet weet waar, of in wat hulp te vinden, houd ik die energie in elk geval voor mezelf. Nou ja, dat probeer ik.

Overleven, dat is het enige dat telt. Overleven zonder schade toe te brengen. Waarom in vredesnaam, gaat het leven onveranderd door? Het is ongrijpbaar voor mij.

Alles in mij staat op ontploffen. Mijn brein staat onder grote druk. Mijn keel is dichtgesnoerd. Mijn maag weigert zich te openen. Alles is lucht in mij. Lucht onder grote druk.

Tussen mij en de mijnen staat alleen schuld. Een teveel aan schuld. Onmacht. Ik keer me van hen af. Heb geen woorden om een brug te slaan. Geen lichaamstaal om mee te communiceren. Ik faal, in alles… Ben zo bang, voor alles…