Eindelijk heb ik me kunnen losrukken uit de greep van de hulpverlening. En… het doet me goed! Ik bepaal wat wel en niet goed is voor mij en op welk moment. Niet iemand die het goed bedoeld, niet iemand die mij iets ‘oplegt’. Niet iemand die mij niet kent, want ik ben uniek en ben niet een geval die ergens toe behoort. Geen algemene regels om me aan te houden, geen onnodige wegen volgen en geen ‘gedoe’ meer. Ik ga binnendoor. Snijd bochten af en ga mijn weg. Borderline kan zich er helemaal in vinden en Depressie krijgt een flinke schop onder de kont van de medicatie. Let maar op!
