Ongelijke Strijd, 21 september 2011

19-07-2012 14:59

Ben weer tegen een van mijn problemen aangekleund. Als ik niet dagelijks een leuk stukje produceer, voel ik me heel onrustig, gespannen, word ik bang en voel me falen. Kortom het alles-of-niets concept speelt me parten. Tekst produceren is mijn ‘alles’ geworden.       

Natuurlijk stap ik in een valkuil. Ik moet/wil dingen meemaken die ik kan gebruiken. Ik ben al zover, dat ik gisteravond het internet heb afgestruind op zoek naar komende evenementen, waar dan ook. Ik en evenementen bezoeken: een vijandelijk stel. Lief ervaart een ware cultuurschok. Voor mij betekent het een nieuwe manier van leven, waar ik zelfs mijn komende therapie voor op zou kunnen geven. Eindelijk een doel om na te streven.                        

      

Komt er iets tussen, waardoor mijn uitje niet doorgaat, word ik een dolende. Leg me een strobreed in de weg en ik ga door het lint. Zoals vandaag.

Vandaag begon gisteren al. Zoonlief moest naar de Ortho. Na school. Had meneer niet meer aan gedacht en kwam op z’n dooie gemak thuis. Te laat voor de afspraak. Het bleek mijn schuld. Ik had het hem die ochtend niet gezegd. Logisch, dat ie van niks weet, toch? Hij zou het in zijn agenda kunnen noteren, geef ik hem als tip. ‘Ik ga toch niet onder de les in mijn agenda kijken’, is zijn zwakke verweer.  En tussen de lessen door? Nou, daar heeft hij al helemaal geen tijd voor. Ik bel de ortho (stom dat ik het hem niet laat doen) en hij kan nu niet meer terecht. Morgenochtend zijn er nog wat plekjes. Dat komt mooi uit. Ik kies een moment waarin zijn pauze en mentoruur vallen. Mist hij het minst. Blij, dat dat kan. Tot ik me realiseer, dat het jaarmarkt is. Lief en ik zouden daar naartoe gaan, vroeg in de ochtend. Dan wordt het stressen om beide afspraken te kunnen nakomen. De praktijk zit in een ander deel van Alphen en dat kan hij onmogelijk alleen vinden!

Ik kom in de knel. Neem me voor dan maar een uurtje de Jaarmarkt aan te doen, vroeg. Dus sta ik vroeg op en beslis binnen tien minuten weer naar bed te gaan. Veel te vroeg. Dan maar vanmiddag gaan. En daar ligt het struikelblok. Ik ga niet. ‘Heel Alphen loopt op een dotje in het centrum’, vertelt Lief mij. Zij is wel geweest. Laat maar.

Ik stort me als redelijk alternatief op het schetsontwerp voor de omslag van bundel een. Alles, maar dan ook werkelijk alles gaat mis. En ik wil het zo vreselijk graag. Veel te graag. Al mijn concentratie verdwijnt. Brein wordt samengeperst tot een blokkade. Ik ben in de war, weet niet wat te doen en hoor niets meer. Ik wil gooien. Toegeven aan mijn extreme frustratie. Nu zit ik niet meer in de knel maar helemaal klem. Het liefst stuur ik vandaag nog alle schrijfsels en het schetsontwerp naar de uitgever om er een bundel van te maken. Gewoon zoals het nu is. Mijn geduld is op en ik wil het zo graag in mijn handen kunnen houden. Om vervolgens weer een enorm gat in te duvelen en er opnieuw voor te kiezen om niets meer te willen of te doen. Waar is het evenwicht in de dingen?