Omdat de nood zo groot is, 30 juli 2012
04-08-2012 16:29
Nu begrijp ik waarom het schrijven mij is vergaan. Het gaat te slecht met mij om een geanimeerd schrijfsel te produceren. Iets dat toch altijd mijn streven is.
Ik voel me al de hele dag ernstig suïcidaal. De terugkomst van Teske uit Hongarije heeft mij niets positiefs gebracht. Ik heb haar ook niet gemist. Zij ons ook niet.
Haar gedrag trek ik me zo persoonlijk aan, dat het voor mij nu de doorslaggevende reden is om van het toneel te willen verdwijnen.
Ik wil niet dood, want ik heb nog steeds een hele lieve zoon. Een jongeman, die mij kan steunen. Waaraan ik ervaar, dat hij van me houdt en me daadwerkelijk nodig heeft. Dat geeft mij iets om voor door te willen leven. Dat, en niets meer.
De dagen zijn vreselijk, niet om door te komen. We doen niets met elkaar en Lief is de moeder en huisvrouw. Ik heb me eraan overgegeven en me nog verder teruggetrokken. Ik weet niet meer waar mijn leven voor dient. Ik voel me overal de schuld van.
Ik heb overwogen of ik opgenomen wilde worden. Dat wil ik niet. Een opname heeft mij niets te bieden. Daarna stond ik op het punt aan Lief te zeggen, dat de tijd gekomen was. De tijd om het stervensproces te starten.
Maar ik wil nog niet. Kan helaas ook niet op deze manier verder. Mijn bewustzijn kan niet méér verdragen.
Zoals het uitkomen van wat een avontuur mij teleurstelde op vrijwel alle fronten en zoals de thuiskomst van Fenna mij teleurstelde! Het besef daagt, dat ik helemaal niet voor mijn kinderen wil blijven leven, maar dat ik hoop nog iets positiefs te kunnen beleven aan alle punten op mijn lijstje, die allemaal met hen te maken hebben. Zij zijn mijn hoop op beter. Dat komt heel hard aan.
Ook ik was eens de hoop op beter. Voor mijn moeder. De overeenkomsten tussen ons worden alsmaar groter en duidelijker en ik kan en wil het niet verdragen. Niet nu. Nu ik extreem kwetsbaar ben.
Omdat ik (nog niet) wil sterven, maar zo ook niet verder kan, heb ik een tijdelijke noodoplossing bedacht. Ik kan niet anders, echt niet. Ik trek me volledig terug in de slaapkamer. Met zo weinig mogelijk licht en geluid en probeer zoveel als mogelijk mijn bewustzijn uit te schakelen. Op een ander niveau te zetten. Het slaap en vergeet niveau. Hoe ik dat doe laat ik in het midden. Ik heb mijn middelen en de medewerking van Toos, die mij ziet lijden.
Ik wil af van de Venlavaxine. Ik wil niets meer van al die troep, die niets helpt. Ik wil af van de AD om te ervaren wat ik werkelijk voel. Hoe ik reageer, et cetera.
Vanaf morgen ga ik op de 75 mg zitten voor een week, dan een week 37,5 mg, vervolgens om de dag en dan niets meer. Ik wil weten hoe mijn hel er dan uitziet. De seroquel wil ik blijven gebruiken, het helpt mij.
Aan daarna denk ik niet. Ik houd alleen het einde van de vakantie voor ogen.