Helemaal gek, word ik van die extreme verwardheid. Vanmorgen weer zo’n verhaal. Dingen niet kunnen vinden. Dingen kwijt zijn. Dingen verkeerd doen. Verdwalen. Gebeurtenissen niet kunnen herinneren. Afspraken vergeten. Niet op woorden kunnen komen en ga zo maar door.
Dit heb ik niet eerder gehad ik mijn leven. Het is al een poosje aan de gang, maar ik vermoed dat de afbouw van de Wellbutrin het verhevigt. En zoals het met zoveel het geval is, verdraag ik het niet.
Ik word woedend en ga naar bed. Weiger om opnieuw naar buiten te gaan. Het voelt gevaarlijk. Vraag me af of ik de crisisdienst in Leiden moet bellen. Weekend daar zijn en een week eerder beginnnen in de ADO. Het kan elk moment zover zijn, al blijf ik toch liever thuis. Mijn gezinsleden raken steeds verder van me af.
