Gemis, 9 augustus 2011

04-07-2012 11:06

Mijn dagboekfragmenten zijn weggelegd. Ik moet ze laten voor wat ze zijn. Minstens twee maanden niet naar kijken, niet aan denken. Het is als een miskraam voor mij. In afwachting van een nieuwe zwangerschap. Er is een groot verschil: het kindje is niet dood. Maar ik rouw erom, want ik mis het verschrikkelijk.

Het heeft wel een naam. Manuscript. Het gaat status krijgen. Wordt tot een boek gekneed. Voor het zover is, krijgt het nog heel wat te verduren. Net als ik. Want ik ben degene, op wiens schouders die ondankbare taak ligt. Om dat te kunnen doen, moet ik het eerst loslaten. En helaas is dat echt heel moeilijk voor mij. Iets om depressief van te worden.

Toch ga ik het doen, en het zal me lukken. Mijn kind wordt geboren als het volledig gevormd en voldoende gegroeid is.

Wat zal ik trots zijn!