Emotionele Geremdheid, 5 april 2012

03-08-2012 20:17

Hiermee de kern samenvattend van mijn beleving op dag twee van mijn pauze. Het levert me uitsluitend, nét voldoende uithoudingsvermogen op om de dag met mensen om me heen te doorstaan.

Ik heb er van tevoren over nagedacht hoe mijzelf te laten zien en wat wel en niet aan te gaan met anderen.

Schrikbarend, eerlijk gezegd. Het verschil tussen een oude en nieuwere versie van mezelf is levensgroot.

Dat levert een behoorlijk aantal conflicten op, in mijzelf.

Geen moment voel ik me op mijn gemak tussen de anderen. Zelfs niet als ik even alleen ben ik de huiskamer; er kan immers elk moment iemand binnenkomen, en wie? Ik ben voor de volle 100% op mijn hoede. Mijn gedrag stemt totaal niet overeen met mijn emoties. Dat veroorzaakt stress en in eerste instantie spanningshoofdpijn.

 

‘Wie ben ik’, rijst opnieuw de vraag. Ik heb een houding aangenomen die voor 180˚ staat op die van mijn entree in de groeps schematherapie. Ik was strijdvaardig en ‘mezelf’, die van tegenwoordig. Degene, die bereid is af te dalen in een diepe duistere grot om mijn angsten tegemoet te treden en ze tot vrienden te kneden. En nu ben ik stevig afgesloten. Teruggetrokken, maar wel in ‘t zicht. Zelfs nu ik veilig en wel in mijn bed zit te schrijven, kom ik niet tot mezelf. Die stress gaat zich opstapelen, weet ik uit ervaring en hoe ik daar mee om zal gaan laat ik nog even open. Deze wetenschap is niet nieuw. Maar de omvang zo groot, dat ik voortdurend een lichte paniek voel.

Het is zelfs zo groot, dat ik er nu niet verder over wil schrijven of denken. Daar ben ik te moe voor ook. Ik ga slapen: 22.15 uur.