Een schets, 19 maart 2012

03-08-2012 10:40

Lief is een boerendochter. Vader had een landbouwbedrijf waar hij met hart en ziel zijn passie bedreef. In hun karig ingerichte huisje hing een schets aan de wand. Hij was er gek op, niet in de minste plaats omdat het een boerenwerkzaamheid weergaf, die ook hij nog had toegepast, in vroeger tijden. Het waren zware tijden en zwaar werk, dat heel precies moest worden uitgevoerd. Wat was hij er trots op, dat hij er goed in was. Later hing het bij Lief aan de muur en ik vond het een vreselijk ding. ‘Gooi weg, dat ding’, wilde ik nog weleens uitkramen. Lief zei niet veel, behalve dat het altijd bij hen in de boerderij had gehangen en dat het om die reden waarde voor haar had.

Toen we verhuisden naar onze huidige woning, verdween het uit het zicht. Geen idee waar het is gebleven. Ik heb het nooit meer terug gezien.

Misschien een vreemde wending in het verhaal, maar kennen jullie het televisie programma: ‘Het Vertrek?’ Het vertelt over mensen, die hun geluk elders zoeken. Meestal ver weg. Voor het beste resultaat, denk ik dan altijd. Ze verbranden alle schepen achter zich en gaan, vaak nog met vage of halve plannen, de boer op. Zoiets als ik nu doe, maar toch een beetje anders.

Hartverscheurende afscheidstaferelen levert het vaak op: heerlijk voor de kijkers, die kunnen stiekem meesnikken, want waarom zou je anders kijken?

Ik kijk nooit naar dit soort tranentrekkende programma’s. Maar Lief is er gek op; gaat er helemaal in op. Ik zit erbij, te overleven of te handwerken. Ongewild komen er dan toch af en toe beelden en geluiden door.

Ondanks het keiharde werken dat ze moeten doen en alle tegenslagen, die ze te voorduren krijgen, verwonderd het me, dat ze ook vaak, het voor hen ‘ware’ geluk vinden. Na een tijdje dan. Natuurlijk gaat het altijd om het soort mensen, die vele eigenschappen gemeen hebben. Ze zijn in de eerste plaats helemaal niet ongelukkig met hun huidige bestaan. Dat zegt nogal wat. Bijvoorbeeld dat het hardwerkende, positieve mensen zijn met een laag tevredenheidniveau. Verder zie ik dat ze geduldig zijn, flexiebel en evenwichtig. Vastberaden hun doel te bereiken en uitstekend met tegenslagen weten om te gaan.

Ja, als ik zo was, zou ik ook mijn dromen najagen. Maar ik heb zelfs geen dromen, dus kan ik gewoon blijven wie ik ben.

Toch is het leuk om te zien als die mensen slagen in hun opzet. Dat geeft mij zelfs een soort ‘blij’ gevoel. En dan maar zien vol te houden, anders zijn de rapen goed gaar, denk ik er dan meteen achteraan.

Afin, onlangs zat ik weer op de bank en stond de tv op ‘Het vertrek’. Deze mensen hadden niet de behoefte om naar verweggistan te vertrekken. Ze hadden hun hart verpand aan een Oost Europees land. Toch nog een heel eind, hoor. Als ik me goed herinner was het hun plan om op een heel groot stuk land (ja, dat hebben ze daar nog), een nudistencamping te realiseren. Daar heb je niet veel voor nodig, volgens mij. Lekker luchtig.

 Maar hoe houd je het gras kort als je geen elektrische zitmaaier hebt. Je kunt een bedrijf niet starten met alle wenselijke faciliteiten. Eerst maar eens inkomsten.

Toevallig was de eigenaar vriendelijk en goedgebekt en had in know time een hele groep autochtonen om zich heen. Een ervan zou de eigenaar wel leren hoe vakkundig de plaatselijke bevolking deze klus uitvoerden. Hij kreeg les in het maaien met een zeis. Zo zie je maar, je komt er wel met de juiste eigenschappen.

Als bij toeval vond ik enkele dagen geleden, de schets terug. Mijn hart sloeg een paar slagen over toen ik zag wat het voorstelde. Een man met een zeis. Deze toevallige vondst kwam mijn leven binnen met een mokerslag. Er was een klik, een aanwijzing voor mij in het kunstwerk. Sinds gisteren hangt het opnieuw in onze kamer. Niet teveel in het zicht, maar aanwezig.

 

Hoe toevallig kunnen zaken lopen en elkaar raken?