Die kinderen, pff... ,23 januari 2012

02-08-2012 17:29

Een nieuwe week dus nieuwe kansen, zal ik maar denken.

Een gesprek met mijn pb’er. Dat gaat natuurlijk voornamelijk over de gebeurtenis van vorige week tijdens de crea-sessie. Ik heb een mooi schema klaar, dat we samen bekijken. Maar eerst bied ik mijn excuses aan voor mijn absentie bij het afgesproken gesprek en het nalaten van een afbericht. Ik zat nog stevig in mijn beschermer en weigerde los te laten. Uit haar reactie leid ik af, dat ik het behoorlijk mis had. Ze vertelt over de groepscode (had ik dat ergens kunnen lezen?), weglopen en terugkomen. Even de groep verlaten mag, maar je moet ook weer terugkomen om die terugtrekkende beweging te verklaren en groepsleden de kans te geven vragen te stellen. Ik voel me flink op de vingers getikt en een lichte boosheid neemt bezit van me.

Verdorie, wordt er mij even een troef uit handen gerukt. Dat vind ik niet leuk!, maar ik begrijp het wel. Ik zal proberen er naar te handelen. Maar dat de groep ongerust zou zijn geweest (om mij) gaat er echt niet in! Ze zien me niet eens. Ik heb ze niets te verantwoorden. Lekker pûh!

 

Goed, dan nu naar het schema. De thpte bekijkt mijn werk kritisch. *Ze praat hardop over wat ze vindt/denkt en kliedert op mijn mooi uitgeprinte A-4tje. Aantekeningen, maakt ze erop. Om voor zichzelf duidelijkheid te krijgen. Zo komt het op mij over.

Bepaalde gedachten in het schema, komen helemaal niet aan bod (Dat was de kritische ouder).* Het is haar manier van handelen, dat weet ik inmiddels dus probeer ik me er niet aan te storen. Het gaat om de eindconclusies en niet zozeer om elk detail, denk ik (GV). Maar ik vind het heel vervelend als mijn interpretaties teniet gedaan worden door die van haar. Dan mag ze wel thpte zijn, maar ik heb ook mijn ideeën en het betreft mij tenslotte. Ja, ik weet dat ik eigenwijs ben en niet snel bereid mijn visies te herzien. Ik voel me snel bekritiseerd, dat wordt mij steeds duidelijker. Ik wil de dingen op mijn manier doen en gedaan hebben (strenge normen). Nou en?

 

Afin, het was de Kindmodus waar ik helemaal inzat. Ja heremetijd, dat is geen verrassing zeg! Wat mij niet zint, is de enorme kracht van het Eisende Kind. De thpte merkt op, dat waar ik dacht in het KK te zitten, ik in het EK zit. Zo’n jengelend, onhandelbaar, strontvervelend kind. En laat ik die nou haten! Het KK heeft nog iets zieligs, een klein slachtoffertje; aaach. Dat wil ik nog wel helpen, en daar kan ik ook nog wel een GV bij bedenken. Maar zo’n gillend, verwend kreng krijgt van mijn volwassene niet veel gezonds. En dan dat BK! Mijn volwassene zegt daar het liefst tegen, dat het maar flink tekeer moet gaan. Dat het daar alle recht op en reden toe heeft.

 

Kortom mijn volwassene is flink in de war, want het denkt uit alleen maar lastige kinderen te bestaan. En hoe krijg je zo’n stelletje lastposten rustig? En vooral, wil ik dat wel. Ik heb er na vijfendertig jaar op mijn manier mee leren omgaan. En nu dan? Een aardschok van jewelste. O ja, ik kan wel de nodige zinnetjes bedenken om die kinderen gerust te stellen, maar dat vind ik zo hypocriet. Ik meen er gewoon niets van, en neem er liever een loopje mee. Zet ze voor gek, lach ze uit of geef ze eens een mep, een grote mond, en ik heb maar weinig geduld met ze. Een hopeloos stelletje is het, dat ik het allerliefst negeer en wegmoffel voor de buitenwereld.

Jullie tijd is geweest jongelui!