De pot verwijt... , 10 augustus 2011

04-07-2012 14:27

Gelukkig, de schoolvakantie loopt op z’n eind. Ook al zal ik er weer flink aan moeten wennen om vaker alleen te zijn: mijn gezinsleden, die ’s morgens vertrekken en mij achterlaten (snik). Veranderingen zijn nu eenmaal erg lastig voor mij.

Mijn lief, die het altijd goed bedoelt, ben ik nu behoorlijk zat. Dat moet ze maar niet weten, want dan breekt er voor mij een periode van grote ellende aan.

Onlangs nog. Ik was ‘bijgeschreven’ en lief vroeg mijn dagboekbladen te mogen lezen. Natuurlijk. Ik heb geen geheimen voor haar. Tijdens het lezen gaf ze geen enkele reactie. Iets dat mij al onheilspellend voorkwam. Eenmaal ‘bijgelezen’ ging ze door met waar ze mee bezig was: breien, of haken dat weet ik niet meer. Ze doet vrijwel niets anders dan dat. Ze zei er niet een. Alles ging bij haar op slot. Haar houding sprak boekdelen. Neergeslagen ogen, afgewende blikken en een nadrukkelijke stilte, om tegenaan te kunnen leunen. Ze sloop door het huis als een dief in de nacht. Ik weet wat dat betekent. Een totale afwijzing. Haar bestaansrecht is verdwenen en ze voelt zich slechts getolereerd.

Ik laat het wel uit mijn hoofd om er naar te vragen. De reactie is onveranderd, stomverbaasd. Alsof ze er geen idee van heeft überhaupt iets uit te stralen. In elkaar gedoken, gebogen over haar haak-, of breiwerk kijkt ze me verschrikt en met hele grote ogen aan. Met een nietsvermoedende, maar defensieve blik, kijkt ze me dan aan. En antwoord: ‘Neeee…??!!!”, als ik vraag of er iets is. Nja, hier schieten we niets mee op. Had ik maar niets gevraagd. Een heel ingewikkelde manier van communiceren, vind ik. En helaas houden we dit béiden in stand, dus… Ik heb ook werkelijk geen enkel idee hoe dit te doorbreken.

Deze situatie houdt een aantal dagen aan. We proberen elkaar zoveel mogelijk te vermijden en wachten tot het over is. Is het eenmaal over, dan waag ik het nog weleens om erop terug te komen. Zo ook deze keer.

De oorzaak van de toestand is mij wel duidelijk. Het zit ‘m in dingen die ze in mijn dagboek gelezen heeft. Dat stel ik dan ook als een feit in mijn, aanvangsmonoloog. Ik noem geen voorbeelden, daar krijg je van die ingewikkelde discussies van. Onze ideeën blijken gelukkig overeen te komen, zodat de inmiddels opgeklaarde lucht tussen ons, onbewolkt blijft.

Een ander ingewikkeld verschijnsel betreft het schoonmaken. Voor de vakantie besloot ze, dat het wel genoeg was. De troep. Het stof en vuil. Passief als ik was, deed ik niet veel meer dan boodschappen doen en koken. Het vuil stapelde zich op. We namen samen de ambivalente beslissing een hulp in de huishouding in te schakelen.

Het kwam er niet van, om uiteenlopende redenen. Lief nam de hoogstnoodzakelijke klusjes op zich. Er viel een last van mijn schouders! Maar Lief, toch al op haar tandvlees functionerend, stortte zichtbaar in. Maar nee hoor, dat was niet zo!

De vakantie brak aan en als bij toverslag deed ze niets meer. Echt helemaal niets, in de huishouding. Ik maar wachten tot het weer goed kwam. Tevergeefs. Als ik het maar even aankon, probeerde ik iets op te pakken. Dat was minimaal. De druk werd weer groter. Voelde ik me er voorheen schuldig onder, nu verweet ik het Lief. Niet hardop natuurlijk.

Vlak voor ik door het lint dreig te gaan, neem ik mijn verantwoordelijkheid. Al het verwijt spoel ik weg door het putje en ik pak de schoonmaakspullen. De badkamer krijgt een beurt.