De onwaarschijnlijke Kentering, 28 januari 2012)
02-08-2012 23:18
De onwaarschijnlijke Kentering
Aan het Behandelteam van basisgroep 2 (28 januari 2012)
Afstand ligt aan de basis van deze vorm van communicatie. Ik hoop op begrip daarvoor.
Sinds de psychotherapiesessie van woensdag 25 januari jl. ligt een van de belangrijkste zenuwen naar mijn jeugd open. Ik kom niet meer uit het schema Emotioneel Tekort in contact met anderen, met nadruk de anderen van de groep. Mijn stressniveau benaderd de 10 en crises liggen op de loer.
De gebeurtenissen binnen de groep die het schema extra actief maken, zijn vele. Om de schema’s, die dat oplevert, in de groep te behandelen ervaar ik als onmogelijk zonder extra individuele psychotherapeutische hulp en wekelijks contact met mijn pb’er. Dat laatste voornamelijk om stoom af te blazen, zodat mijn aanwezigheid binnen de groep hopelijk iets draaglijker wordt.
Het herhaaldelijk bespreken van eerder genoemd schema veroorzaakt door gebeurtenissen binnen de groep, in de groep, maakt mijn plaats hier naar mijn idee onmogelijk. Ik bedoel hiermee, dat het bevestigend werkt op het schema. Het doet mij ervan overtuigd zijn, dat ik groepsleden tegen mij in het harnas jaag. En ik kan me ook heel goed voorstellen, dat individuen zich belaagd voelen wanneer zij alweer het onderwerp van een schema zijn.
Misschien kan ik dat beter handelen wanneer mijn Gezonde Volwassene hier sterker tegenop gewassen is. Maar die is heel erg ver te zoeken. Sterker, ik kan ‘m voor deze situaties helemaal niet vinden.
Mijn doel voor individuele psychotherapie is dan ook om die Gezonde Volwassene te vinden en sterker te maken, tot ik het beter binnen de groep kan toepassen. Momenteel is het bijna niet meer mogelijk en elke gedachte, elke gebeurtenis gaat mee naar huis. Mijn Beschermer kan ik bijna niet meer weerstaan. Daarnaast voel ik me bij mijn gezinsleden een zombie en wil zo veel en zo snel mogelijk contact vermijden. Voornamelijk om mijn Boze Kind in de thuissituatie geen schade aan te laten richten. Kortom, er zijn slechts twee mogelijkheden, exploderen of mijn bed in. Gedrag dat thuis sneller opspeelt, dan in de groep. Alhoewel ik agressief gedrag binnen de groep, of vertrekken uit de groep als reële gevaren voel naderen. Ik zit klem!
Hopelijk heb ik mijn situatie duidelijk kunnen maken. Ik ga ervan uit gehoord te worden en ik wacht op een antwoord.
Met vriendelijke groet,
Marianne Prins