Structuur, 27 november 2011

31-07-2012 22:14

Vandaag vinden we eindelijk de moed om afspraken te maken in ons gezin. Regels aan te brengen, waar we alle vier aan misgrepen. De aanleiding? Het rapport van zoonlief. Of liever het ontbreken ervan.

Daar kom ik achter door een telefoontje met zijn mentor. Hij is verbaasd over onze afwezigheid bij de tien minuten gesprekken. Hebben we de brief niet ontvangen die was ingesloten in de enveloppe met het rapport. Hoezo rapport? We hebben geen rapport gezien, ook niet van onze dochter. Hè, hoe kan dat dan? We zien veel over het hoofd, maar zijn nog niet aan het dementeren.

De mentor geeft duidelijkheid over Jelmers presteren. Ver onder de maat dus. Hij komt maar liefst zes volle punten tekort! Meneer lepelt wat cijfers op. Voor Duits een een en vier vijfen voor resptievelijk Levensbeschouwelijke Vorming, Wiskunde, Frans en Engels. Die een slaat alles. Daarnaast zijn Jelmers werkhouding en zijn gedrag eveneens hopeloos. Mijn eerste reactie: uit met die computer, tv en playstation.

Ik voel me boos en ben me bewust van mijn falende begeleiding. Als ik hem regels voorschrijf, zal ik me ook aan regels moeten houden. Dat is niet mijn sterke kant. Pff… en dan zijn rapport achterhouden. Wat betekent dat? Voor ons in elk geval dat we flink worden wakker geschud. Na het gesprek kijken Lief en ik elkaar verbijsterd aan. Dat wordt aanpakken. Voor ons alle vier.