Beursdagje, 14 september 2011

15-07-2012 13:45

Drie keer met je ogen knipperen en je verruilt de Negen Maanden Beurs voor de 50+ Beurs. Nou ben ik een oude moeder, maar toch.

In de trein naar Utrecht merk ik het al: geen mobiele bellers, maar ‘gezellig’ kletsende ouwe mensen. Lief en ik zijn niet van die kletsers, bovendien zien we elkaar dagelijks. We proberen wel af en toe ook eens wat tegen elkaar te zeggen, anders valt het zo op.

Maar liever zit ik met mijn ogen dicht bij te komen van het ritje naar het station en het beklimmen van de ‘Appel’. De Alphense gloednieuwe fietsenstalling. De eerste lege plekjes vinden we pas helemaal bovenaan. Ik ben kapot als ik uiteindelijk op het perron sta. “Waar ben ik aan begonnen”, denk ik dus als ik met dichte ogen de dag probeer te overzien. Ik prent mezelf de reden van de gang naar de Beurs nog eens in. Inspiratie opdoen. Daar heb ik een andere instelling voor nodig en die haal ik naar boven en maak het de hele treinreis zo sterk als ik kan.

Eindpunt van deze trein. Er staat Utrecht Centraal op het bord, dus dat klopt wel. Iedereen eruit. Verdwalen is onmogelijk. We volgen de enorme grijze stroom. Gelukkig waaiert het wat uit in de stationshal. Dat voelt veel rustiger.

Ik heb al mijn aandacht nodig om alleen al in de Jaarbeurs te komen. Dat is nog een heel eind lopen. Pffff……binnen. En daar staan we dan. Verloren te zijn. Ik stel me acuut afhankelijk op. Laat Lief maar bepalen. Zij heeft daar meestal wel een voorkeur in. Kijkt, met de toppen van haar vingers in haar mond, om zich heen. Helpt blijkbaar om te oriënteren. Ah, een flinke bak met Programmaboekjes. Net op tijd. In het middengedeelte een plattegrond. Dat is mooi. En nu? Ach we gaan maar naar rechts. Zien we later wel hoe of wat we willen.

Verkeerde pad, blijkt al gauw. Een stroom aan collectebussen komt op ons af. Naast de bussen hebben de collectanten ook priemende doch vriendelijke blikken. Kortom, je kan er niet onderuit. Is ook nogal onbeleefd in deze situatie, vind ik. En als Lief ergens een hekel aan heeft zijn het collectebussen inclusief collectanten. Dat wordt weinig lol.

Een korte toelichting betreffende Liefs specifieke afkeer. Als er iemand altijd bereidt was te storten was zij het wel. Maar tijden veranderen en wie heeft er tegenwoordig nog een beurs vol muntgeld? En trouwens, briefjes van vijf liggen ook niet voor het oprapen. Het is makkelijker en logischer als ze met een pinautomaat rondgaan. Kunnen ze die bussen niet leegroven ook, zoals onlangs de KWF gebeurde.

Lief vind het te shamefull om de portemonnee onderuit haar tas te rommelen en na uitvoerig zoeken een muntje van twintig of vijftig eurocent te vinden en in de betreffende bus te deponeren. Het schaamrood vliegt je toch naar de kaken? En dan nog heel vriendelijk bedankt worden ook! Belachelijk, wat ons betreft. Dus het is een volmondig “Nee” geworden.  Net zo shamefull wat mij betreft, maar in elk geval duidelijk. Ik ben ook bereid het uit te leggen, dus wie maakt me wat.  Maar Lief krijgt een heftige allergische reactie. Ze heeft een paar jaar gecollecteerd voor het Prinses Beatrix Fonds. Dat was bij ons in de wijk. Steeds als ze haar belden van het fonds, zei ze maar weer ‘ja’,  tot haar eigen ergernis. Het is geen collecteren, maar leuren aan de deuren, zo heeft ze ervaren. Als het Leger des Heils haar dan ook verzoekt collectant te willen worden, is ze bereid haarfijn uit te leggen wat de reden van haar weigering behelst.

Dat wordt weinig lol als het zo doorgaat. Eigenlijk heb ik er meteen de pee in. Mij spreken ze trouwens nooit aan. Zeker niet als ik met Lief ben. Ik loop als een soort debiel aanhangsel achter Lief aan. Ik houd me volslagen achterlijk en loop dan ook met een gezicht rond van ‘ik heb geen idee waar het over gaat en je kunt me maar beter niet aanspreken’.

Na het pad met armlastige goede doelen komen we automatisch terecht in het Vakbondenpad. Net zo vervelend. Krijgen we allerlei politieke vragen naar ons hoofd geslingerd. Of het mij wat interesseert. Ik moet er niks van hebben. Temeer omdat ze never nooit bereid zijn het standpunt van een ander te respecteren.

We hebben nu beiden spijt van onze komst, ook al noemen we het niet tegen elkaar. Is te demotiverend. Na zo’n twintig minuten worden we veel minder aangesproken en kunnen we wat rustiger rondkijken. Zo, dan eerst maar plassen, koffie en gratis appeltaart. Erg lekker, die appeltaart. Dan nu maar eens kijken waar we echt belangstelling voor hebben. We komen er ternauwernood achter waar we ons bevinden, laat staan hoe we verder moeten gaan. Ik zie alleen maar gekleurde vakjes. Ach we lopen de hallen maar rond en zien wel.

Struikelden we eerst over de buggy’s en de kinderwagens, nu over boodschappenkarretjes, rollators en stokken. Dat wisten we van tevoren en toch is het de moeite van het opmerken waard! Net als de aanwezigheid van incontinentiemiddelen versus luiers. Tena Lady in plaats van Pampers.

Er is teveel om op te noemen, uiteraard. Ik begin ook niet aan een opsomming van zaken waar ik niks mee heb. Overigens ben ik ook niet incontinent en heb ik net nog geen rollator nodig. Dat terzijde.

Ah, een ‘veilige stand’, de NVVE. Daar stap ik meteen op af. Kijken of er nog nieuws is. Ik krijg met een royaal gebaar de ‘laatstewilpil’. Een heel rolletje zelfs. Meteen onderwerp van gesprek. Met gelijkgestemden praten is altijd leuk! Jammer dat ze geen toepasselijke stickers hebben. Dan kon ik de Stichting promoten.

Er is trouwens op de hele Beurs geen sticker of button te vinden. Die hype is duidelijk voorbij. Balpennen zijn er nog altijd volop. Lief haalt ze overal vandaan. Ik schaam me dood. Maar ze hebben bij de overblijf altijd gebrek aan pennen, dus!

Intussen heb ik al behoorlijk platte voeten en begin ik te wankelen. Ah…massageapparatuur. Kijk, dat loopt goed. Of liever: zit goed! Voor ik in de gaten heb wat er gebeurd zitten Lief en ik beiden in zo’n waanzinnig goedzittende massagestoel. Ze worden voor ons aangezet. En de komende tien minuten gaan we lekker relaxen. Nu zit ik toevallig aan het looppad en mensen schijnen de behoefte te hebben mijn genotzalige uitstraling te verstoren door naast me te komen staan en enigszins jaloers getinte opmerkingen te plaatsen. Of ik er meteen voor hen uitspring, zodat zij ook even kunnen. Nou, mooi niet! Heerlijk zo’n massage. In deze stand verkopen ze ook elektrische handmassage apparaten. We zijn verkocht en kopen er een. Zo, dat is binnen.

Het volgende dat ons trekt is een kraam van museum Het Dolhuys in Haarlem. Het nationaal museum van de psychiatrie door de eeuwen heen. De stand trekt ons met een van ‘buitenaf’ tafereel. Een oude houten stoel achter een vensterbank rode geraniums. Er hangt een camera voor het ‘venster’. Of ik op de foto wil, wordt er aan mij gevraagd. Ja, leuk! Ik achter de geraniums. Eindelijk op mijn plaats. De foto is vanaf vrijdag zestien september op de site van het museum te bewonderen. Voor de geïnteresseerden volgt hier het website adres www.hetdolhuys.nl/nieuws

We gaan weer verder en naderen de afdeling schoeisel. Overal zie ik inlegzooltjes en met die zere voeten….En ja hoor, ik koop een paar. Goed dempend, lekker zacht. Zo, kan ik nog wel een uur.

De knutselafdeling. Leuk om te kijken. Er zijn zoveel mogelijkheden om kaarten te maken. Echt mooi. Helaas heb ik die tijd al ver achter me gelaten. Wie moet ik in vredesnaam een kaart sturen? Nee, dat laat ik lekker voor anderen.

Voor de rijke ouderen onder ons, die er meer dan genoeg zijn, is er ook genoeg te zien om geld aan uit te geven. Variërend van campers, wirlpools, sauna’s en bestemmingen te over voor luxe, verre reizen. Wij gaan voorbij.

Bureaustoelen trekken mijn aandacht. Wij hebben er nog een nodig. Ik ga zitten en val er bijna meteen weer af. Dit is een heel bijzondere zit. Het is een kwestie van actief zitten op een SpinaliS stoel en de zit lijkt alsof je op een orthopedische bal zit. Geweldig. Helemaal mijn ding. Niet die van Lief. Die houdt van een stevige ondergrond. Het zit super. Voortdurend je houding corrigeren: houdt je soepel. Ik zit natuurlijk per ongeluk op het duurste exemplaar. Daar hebben Prinsen een neus voor.  Schrik niet, deze kost 2200 euro. Ik moet er definitief afscheid van nemen. Zie ik ook eens wat,maar ik moet het doen met mijn inlegzooltjes.

Wat ik op de Beurs mis zijn producten voor overgangsverschijnselen. Dat moet toch wel aftrek vinden, lijkt mij. Een overgangsconsulent zou op z’n plaats zijn. Maar misschien heeft de ervaring geleerd, dat het gemiddelde publiek de overgang al achter zich gelaten heeft.

Hierop aansluitend, verwachtte ik ook de meest mooie waaiers te kunnen aanschaffen. Het beste middel om opvliegers de baas te worden, maar….helaas.

Eigenlijk ben ik het behoorlijk zat. Een normale stap is niet meer te zetten. Ik loop of tegen mensen aan, of tegen tassen. Ik wiebel hoe langer hoe meer op een been in afwachting van ruimte om mijn andere been neer te zetten. We gaan naar huis. Maar op de terugweg ziet Lief nog van alles en kan zich maar moeilijk lostrekken. De ene tas van het assortiment ‘lekker weg in eigen land’ na de andere wordt op de valreep nog mee gegrist. Dat moet wel, want mijn geduld is op.

Eenmaal thuis natuurlijk lekker masseren. Het hele gezin blijkt er gek op te zijn. Zoiets had ik al ingeschat. De volgende ochtend ga ik door mijn rug. Nou ja, even kalm aan dan is het snel weer beter.

Al met al best een geslaagd dagje uit, saampjes.