Beschermer bedreigd, 28 januari 2012

02-08-2012 17:49

Het is geen vraag voor mij wat er overblijft. Het is overduidelijk de blootliggende zenuw van mijn jeugdjaren. Geen verrassing ook, eigenlijk. Voordurend actieve schema’s maken mij tot slachtoffer. De gedachten die mijn schema’s in stand houden zijn ziek. Mismaakt, maar zo levensecht. Ze zijn voor mij zo waar en onaantastbaar. Zie je daar maar eens in staande te houden zonder beschermer. Het voelt voor mij als een onmogelijkheid, een uitzichtloos gevecht.

Het doet me twijfelen aan mijn motivatie, laat ik een sociotherapeut weten. Tegelijkertijd weet ik, dat ik dat eigenlijk niet bedoel. Het is mijn Beschermer op de achtergrond, die mij terugroept. Sinds een week lukt het mij om hem te weerstaan. Ik begrijp niet goed waarom ik dat doe. Het liefst laat ik me door hem in bezit nemen.

 

Waar mijn Beschermer mij voor behoedt? Voor gedachten. Gedachten met boodschappen over jaloezie, er buiten staan, anders zijn, kritiek op de anderen, niets met anderen willen, niet gekozen worden, niet opvallen, etc., etc. Ik kan er prachtige schema’s over maken, ze bespreekbaar maken in een groep waar al deze gedachten spelen, is vrijwel onmogelijk. Als ik steeds laat weten wie de aanleiding met welk gedrag is voor een extra opleving van mijn schema’s, word ik vanzelf wel uit de weg gegaan. Dat geeft alleen maar bevestiging.

Ik heb er heel hard hulp bij nodig, voor ik er letterlijk vandoor ga. Loopt het te hoog op dan resten mij slechts twee mogelijkheden. Agressief gedrag of verdwijnen. Verdwijnen met een opengelegde zenuw. Wie kiest daarvoor? En agressief worden, dat mag niet. Dan word ik op mijn vingers getikt, op het matje geroepen, krijg ik sancties opgelegd, maak ik echte vijanden. Ik moet in elk geval wekelijks stoom af kunnen blazen in een privégesprek. Dat is nu het eerste waar ik voor ga zorgen. Dat is geen eisend kind, maar een Volwassene, die op gezonde wijze aandacht vraagt. En dat zal ik mijn therapeuten heel duidelijk laten weten. Het is van levensbelang om gehoor te krijgen. Dan nog iets. Ik ga het behandelteam een verzoek doen om naast de therapie, individuele psychotherapeutische hulp te krijgen. Het is voor mij een must, met als doel het vinden van mijn GV en het aan te sterken, om vervolgens heel misschien een soort van weerwoord te kunnen hebben op het geweld dat mij onophoudelijk aanvalt binnen de therapie. Ik  moet nog maar niet aan de mogelijkheid denken, dat er niet aan mijn verzoeken voldaan kan worden.