Een restantje leven in een leeg omhulsel. Hoe kan angst dan toch zo zwaar zijn? Zoiets als een zwart gat, dat alles aantrekt maar uit alle macht niets toelaat. Het is mijn ontstaansgeschiedenis. Alles is opgebouwd uit angst. Een schijnbestaan achter een façade. Hoe heb ik dan toch nog zover weten te komen? Ik zoek geen antwoorden. Het verbaast me slechts.
Dit kan de plek zijn. Het eind van mijn pad. Ik kijk om mij heen, maar vind geen tekenen. Ik besluit om verder te gaan. Ik wil de plek vinden en zeker weten, dat ik er ben. Zonder twijfels.
Misschien is dit een valkuil van het leven: ‘Jij gaat pas dood als het gebeurt, niet eerder. En denk niet, dat jij dat bepaalt. Ik ben sterker dan jij. Sterker dan de dood. Jij bent niet voor niets ontstaan en maakt je werk af. En dat weet jij. Kijk maar in jezelf. In het diepst van je ziel. Red je kinderen. Make a better World. Het is je opgedragen, toen je besloot je open te stellen voor nieuw leven. Meer leven. Je moest het toen herkend hebben. De binding aan mij. Jouw overgave. Vanaf nu moet dit je eerste gedachte zijn. Denk aan mij. Tot een later moment’.
En die angst dan? Gewoon maar laten bestaan, denk ik. De angst zal verdwijnen als mijn omhulsel vulling vindt, hoop ik. Laat dit voorlopig mijn houvast zijn, dan kan ik weer verdergaan.
