Zo akelig stil. De lol is eraf. De lol om op te krabbelen. Meer dan ik gedaan heb, kan ik niet bedenken. Het is niet leuk meer om te schrijven: ben mijn zelfspot kwijt, mijn humor. Ik hoor het tikken van de klok en voel een deken van eenzaamheid om me heen.
Vanmorgen de intake bij Endegeest gehad voor schematherapie. Goed gesprek, niks mis mee. Maar wil ik die hele puinzooi vanbinnen wel overhoop gooien? Wil ik wel gaan voor verandering? Ik weet het niet en ik vermoed dat het mij pas duidelijk wordt in therapie. Binnen twee maanden kan ik er terecht.
Gisteravond opnieuw een bericht op ‘inDepressie’ gevonden, dat er iemand afscheid neemt als lotgenoot van de site. Twee vlak achter elkaar. En het wrange voor mij is: weer iemand van het ontmoetingsweekend. Daar heb ik dan ook niets meer mee. We hadden beter niet kunnen ontmoeten, is mijn gevoel nu.
