Ach... ,25 januari 2012

02-08-2012 17:42

Mijn schema’s zijn onophoudelijk actief binnen het groepsgebeuren. Zo ook vandaag. Ik sta zover open, dat elk onbenullig voorval mijn schema Emotioneel Tekort binnenkomt en het dus weer bevestigd wordt. Dat geeft stress. En, niet zo’n klein beetje. Godzijdank is mevr. ADHD sinds maandag ziek en dus ook vandaag afwezig.

Vanmiddag wil ik mijn inmiddels wekenoude schema inbrengen. Het schema, waarin ik voortdurend de neiging voel om controle, over het reilen en zeilen binnen de groepssessies, uit te oefenen.

 

Vlak voor de betreffende sessie begint, komt er een groepslid binnen, die vanochtend afwezig was. Ze is opgefokt. Dat zie en voel ik onmiddellijk. Ze vraagt ons (de op dat moment aanwezige groepsleden op die betreffende plek waar zij zich bijvoegt, en de anderen dan?) of ze straks mag beginnen bij psychotherapie. Mijn gedachten veroorzaken onweer. Het komt erop neer, dat ik boos word. Boos omdat mijn gedachten laten weten, dat ik het dus wel vergeten kan en dat het voor mij ook niet meer hoeft. Ik neig ertoe de kuierlatten aan te trekken, maar weet het dit keer te voorkomen.

We komen samen in de sessieruimte en ik voel me ineens explosief en laat dat ook weten, ondertussen met mijn spullen smijtend. Groepslid E. doet haar verhaal. Voor mij, duurt het een eeuwigheid en inderdaad kom ik op het moment, dat het niet meer hoeft om mijn schema in te brengen.

De aandacht gaat naar mij als E. haar verhaal gedaan heeft. ‘Nou ja’, mompel ik uiterst onverschillig ‘Ik heb nog wel een oud schema’. De psychotherapeute zegt mij dat ik zo te zien wel nieuwe heb, maar dat ik die nog niet heb kunnen opschrijven. Dat klopt, genoeg gebeurtenissen. Ze stelt voor om er een gezamenlijk te maken (ik kan haar wel omhelzen). Ik ga er in mee, maar vind het zo moeilijk en ik kan niet kiezen.

Na de nodige afwegingen, begin ik eerst te spuien wat mij niet bevalt: geen modusschema bijgevoegd gekregen aan mijn uitslag van de test. Papieren die ik bij anderen wel zie, maar er tot lunchtijd vandaag, maar niet achter kon komen wat het betrof. En dat ik als hoofdbehandelaar liever V. heb dan S. Vivian is de psychotherapeute, die voor me staat. Doodeng dus. Maar eenmaal los, komt er een niet te stuiten stroom op gang aan zaken die me niet bevallen en die ik naar mijn hand wil zetten. Is dat eisend of aandachtvragend? Ik ken het verschil niet. Weet niet waar de grens ligt.

 

Er wordt geluisterd. Dan een schema. Ik kies voor de meest recente gebeurtenis. Het feit betreffende het voorrang vragen door E. Ik begin eraan, en V. noteert het schema op het bord. Heel snel beland ik in een ver verleden, door een vraag van V. Of ik weet waar de dingen vandaag komen. Natuurlijk weet ik dat. Ik probeer erover te vertellen, maar schiet meteen in mijn KK en begin te huilen. Hartverscheurend naar mijn beleving. Het is erg, heel erg. Ik ben dat kind. God, wat een verdriet en ik vertel, vertel en vertel en huil net zoveel.

Ach, lief kind. Het komt nooit meer goed, het verdriet blijft. Levenslang. De ruimte die het kind nu ervaart voelt goed. Maar het kind is niet te troosten, dat weet het al heel lang…