Aarden, 14 april 2012

04-08-2012 15:20

Het is al zo lang een feit en nu kom ik er niet meer onderuit. Ik kan niet meer aarden in mijn leefomgeving. Maar omdat ik er niet mag uitstappen voor mijn kinderen en ook hun ouderlijk thuis niet mag opdoeken, zit ik zo klem als maar mogelijk is. Daarom is mijn enige uitweg mijn bed.

Het is pure Wanhoop, die mij steeds bespringt. Haal me hier toch uit! Geef me een ziekte om aan dood te gaan. Betrek me bij een dodelijk ongeluk.

Vandaag kennen we elkaar dertig jaar, Lief en ik. Wat is kennen? Het leven verandert voortdurend; wij dus ook. Ik weet er geen weg in te vinden. Ik wil alleen maar weg. Maar ik lijk op een parasiet. Heb me afhankelijk gemaakt van Lief, als een soort levensgarantie. Maar het leven is sterker en wil anders. Het is onmogelijk voor mij om nog op mezelf verder te gaan. Geen woonruimte, nauwelijks geld. Ik heb mezelf volledig in de nesten gewerkt. Dertig jaar lang. Het is genoeg geweest. Ik kan nergens meer aan voldoen en ter bevestiging heeft Lief alles van me overgenomen. Ik ben klaar met het leven. Voor nu, terug naar bed. Tot de dag voorbij is en Lief schoon aan de haak is. Kan ik me eindeloos schuldig voelen. Een hoge prijs om weer een beetje ruimte terug te krijgen.